August 10th, 2014 → 4:45 pm @ Aris Aristidou
Η παρούσα Κυβέρνηση έθεσε πρόσφατα το Κυπριακό στις σωστές του διαστάσεις ενώπιον της Ε.Ε. σαν ευρωπαικό πρόβλημα, που επηρεάζει ή μπορεί να επηρεάσει την ίδια. Η διαιώνιση της κατάστασης ή μια κακή λύση, που δεν θα συνάδει με το ευρωπαικό κεκτημένο, θάχει σοβαρές συνέπειες για την ίδια την Ε.Ε.(ξεσηκωμό μειονοτήτων κι αποσχιστικές τάσεις, πρόκληση επεμβατικών κινήσεων κ.ά.). Μιλώντας για το Κυπριακό πρόβλημα ουσιαστικά μιλούμε για το πρόβλημα του ελληνισμού της Κύπρου, το οποίο μπορεί αύριο να εξελιχθεί σε πρόβλημα των Ελλήνων της Θράκης και των Νησιών του Αιγαίου (είχαμε ήδη την περίπτωση Ίμια), για να περιοριστούμε στα πιο εμφανή κι άμεσα. Αργότερα θα εξελιχθεί σε πρόβλημα της Ευρώπης και του Κόσμου. Έτσι πρέπει να προβληθεί και πέραν της Ε.Ε. Το Κυπριακό είναι ουσιαστικά πρόβλημα όλου του ελεύθερου κόσμου!
Το πιο πάνω σκηνικό δεν είναι πρωτόγνωρο στη σύγχρονη ιστορία. Αυτές τις μέρες ήταν η επέτειος της έναρξης της πολιορκίας της Βιέννης από το Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή (1529). Αν οι οθωμανικές ορδές δεν ηττώντο στη Βιέννη από το Σομπιέσκι (1683) και στη συνέχεια από τον Ευγένιο της Σαβοίας (1697) θα μπορούσαν να είχαν προχωρήσει και καταλάβει ολόκληρη ή το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης. Η εικόνα της Ευρώπης και του κόσμου, όπως την ξέρουμε σήμερα, θάταν τελείως διαφορετική. Καμμία αναγέννηση, καμμία βιομηχανική επανάσταση, καμμία οικονομική/κοινωνική κι επιστημονική πρόοδος, αλλά υποανάπτυξη, όπως καταμαρτυρεί η σημερινή κατάσταση στις Χώρες που βρέθηκαν για μερικούς αιώνες κάτω από τον οθωμανικό ζυγό (Βαλκάνια, Χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής). Υπό αυτές τις συνθήκες ούτε κι η δημιουργία της μεγάλης υπερατλαντικής δύναμης των ΗΠΑ και των άλλων Χωρών του Νέου Κόσμου, που ενίσχυσε τα μέγιστα τη διεθνή τεχνολογική κι οικονομική πρόοδο, θα ήταν δυνατή.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα αν τα γεγονότα δεν εξελίσσονταν, όπως έγιναν. Θα μπορούσα όμως να κάμω μια πρόβλεψη. Η άνοδος του ακραίου ισλαμισμού, που επιχειρείται κατά καιρούς, πολύ εύκολα θα μπορούσε να συνταυτισθεί με τον τουρκικό επεκτατισμό/ηγεμονισμό και να επιβάλουν στον κόσμο τις καταστάσεις που βλέπουμε σήμερα, στον 21ον αιώνα, σε πολλά μέρη της Ασίας και της Αφρικής. Πέραν του τι συνέβη σχετικά πρόσφατα (σφαγή των Αρμενίων της Τουρκίας, εξαφάνιση του Ελληνικού στοιχείου από τη Μικρά Ασία κι αργότερα την Κωνσταντινούπολη, κατάληψη μεγάλου μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, απειλές κατά του Αιγαίου και της ΑΟΖ της Ελεύθερης Κύπρου κ.ά.), η Τουρκία εμφανίζεται συνεχώς μια απειλή για άλλες γειτονικές Χώρες (να μη ξεχνάμε τον ύπουλο τρόπο προσάρτησης της Αλεξαντρέτας και τις συνεχείς εχθρικές ενέργειές της κατά της Συρίας, τις προσπάθειες εξολόθρευσης άλλων μειονοτήτων, όπως των Κούρδων κ.ά.). Μήπως κατά βάθος είναι εμποτισμένοι με τη ‘μεγάλη ιδέα’ της αναβίωσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας κι εργάζονται σταθερά προς αυτή την κατεύθυνση; Μήπως είναι αυτές οι μόνιμες προθέσεις τους; Ίσως θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη προσοχή στο περιβόητο βιβλίο Νταβούτογλου (‘Το Στρατηγικό Βάθος-Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας’), οι ιδέες του οποίου για ανασύστασή της να μην είναι άσχετες με την θεαματική άνοδό του στα ύπατα πολιτειακά αξιώματα της Τουρκίας.
Ο κίνδυνος αυτός δεν φαίνεται να περνά με την πάροδο του χρόνου. Κι επανέρχομαι στο Κυπριακό. Εάν η Τουρκία επιβάλει τις βλέψεις της στην περίπτωση αυτή, που συνίστανται στον έλεγχο της Κύπρου με τον ένα ή άλλο τρόπο, γιατί με κάποια ευκαιρία, χρησιμοποιώντας και πάλι την Τ/Κ Μειονότητα, όπως το 1974, να μη την καταλάβει ολόκληρη; Δεν είναι απίθανο μάλιστα η Ελληνική πλευρά να βοηθήσει με αλόγιστες ενέργειες και πάλι. Για να ενισχύσει μάλιστα την θέση της η Τουρκία για την κατάληψη μιάς Χώρας-Μέλους της ΕΕ θα προσφύγει στη συνεργασία των ισλαμικών κρατών ή κινημάτων της Ασίας, τα οποία ήδη έμμεσα ενισχύει, δημιουργώντας έτσι ένα μοναδικό βάθρο και μετερίζι του ισλαμισμού εναντίον του Δυτικού Πολιτισμού, προμήνυμα κατά της ίδιας της Ευρώπης.
Σε πολλούς η απειλή αυτή μπορεί να αποτελεί απλά αποκύημα φαντασίας όταν οι Χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν τρομερή υπεροπλία: Δεν είναι η εποχή της ξιφολόγχης, των μεγάλων φουσάτων στρατού και του πλειάτσικου. Κι όμως είναι και πάλι η εποχή του μεγάλου φανατισμού. Σήμερα σε όλες τις Χώρες της Δύσης υπάρχουν μεγάλες μειονότητες μωαμεθανών, οι οποίοι για να αποφύγουν τη φτώχια και την καταπίεση των αντιδημοκρατικών καθεστώτων της Χώρας τους προτίμησαν να μεταναστεύσουν ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους και των παιδιών τους. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι, αλλά οι φανατικές ισλαμιστικές οργανώσεις θα προσπαθήσουν να διεισδύσουν στη νεολαία αυτών των εποίκων, να την οργανώσουν , να την εκπαιδεύσουν και να την εξοπλίσουν για τη διενέργεια δολιοφθορών εναντίον της Χώρας που τους φιλοξενεί. Τα τραγικά γεγονότα με τους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης πριν λίγα χρόνια δεν πρέπει να περάσουν απλά στην ιστορία.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι Μεγάλες Δυνάμεις (ΗΠΑ και ΕΕ) κινούνται με γνώμονα μόνο τα πρόσκαιρα συμφέροντα κι όχι με μακροπρόθεσμους στόχους, όπως υποστήριξα κι αλλού. Θέλω να τονίσω εμφαντικά ότι η εισήγηση για αλλαγή πολιτικής των Δυτικών Δυνάμεων ουδόλως στρέφεται εναντίον λαών άλλων θρησκευμάτων, αλλά εναντίον της απολυταρχίας, του επεκτατισμού και της καταδυνάστευσης.
Δρ Ιάκωβος Αριστείδου