June 4th, 2016 → 10:15 am @ Aris Aristidou
Είναι φανερό ότι η πολιτική που ακολουθήσαμε στο Κυπριακό δεν μας οδηγεί κατ’ ανάγκη στη σύντομη επίλυσή του. Οι ενδοκυπριακές συνομιλίες υπό την αιγίδα των Ην. Εθνών, που ξεκίνησαν το 1975 και συνεχίζονται έκτοτε μέχρι σήμερα, δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα ενώ η κατάσταση, που επιβλήθηκε με τη βία της εισβολής, παραμένει και παγιώνεται. Το μόνο ελπιδοφόρο σημείο είναι η μη αναγνώριση μέχρι σήμερα της παράνομης ‘Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου’ από κανένα άλλο Κράτος εκτός από την Τουρκία. Από την άλλη η Τουρκία, όχι μόνο εισέβαλε στην Κύπρο και κατέλαβε τα 37% του εδάφους ενός Κράτους-Μέλους του ΟΗΕ και προσφυγοποίησε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, αλλά προσπαθεί άμεσα κι έμμεσα να αναγνωριστεί το μόρφωμα, που εδημιούργησε, κι από την άλλη να οδηγήσει στην ‘έκλειψη’ της Κυπριακής Δημοκρατίας από την λίστα των Κρατών-Μελών του Διεθνούς Οργανισμού. Η πολιτική αυτή της Τουρκίας από καιρό έπρεπε να μας διδάξει πως έχουμε να κάμουμε με μια Χώρα αδίστακτη, χωρίς ηθικούς φραγμούς, που πανηγυρίζει ακόμη για την κατάληψη άλλων Χωρών και την υποβολή σε εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπων για πολλούς αιώνες. Και το ερώτημα που τίθεται είναι τί κάνουμε τώρα μετά τα συμβάντα στην Κωνσταντινούπολη και άλλα, που αποδεικνύουν ότι η Τουρκία δε σέβεται τον θεσμό των Συνομιλιών υπό την αιγίδα των Ην. Εθνών. Πώς θα αναμένουμε να προβεί στις αναγκαίες υποχωρήσεις για εξεύρεση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης;
Δεν εισηγούμαι να καταγγείλουμε κι εγκαταλείψουμε τις Συνομιλίες. Θα πρέπει όμως κι εμείς να είμαστε,όπως τόνισα κι άλλοτε, πιο διεκδικητικοί στη βάση ενός μακροχρόνιου αγώνα, που φαίνεται να μας επιβάλλει η ίδια η Τουρκία. Δυστυχώς, ενώ από το 1975 είχε αποφασιστεί από την Κεντρική Επιτροπή Προγραμματισμού η μελέτη του περιεχομένου και συγκεκριμένων δράσεων ενός μακροχρόνιου αγώνα, στην πορεία του χρόνου ξεχάστηκε. Πιστεύω ότι οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις έκτοτε δικαίωσαν τη σκοπιμότητα των ενεργειών, που περιέγραψα σε προηγούμενο άρθρο, τη θωράκιση του λαού με αγωνιστική διάθεση, καρτερία, αντοχή και γενικά με όλες εκείνες τις αρετές, που είναι αναγκαίες για ένα αγώνα επιβίωσης στον Τόπο αυτό. Η Έκθεση της Τεχνικής Επιτροπής, που διορίστηκε για τον σκοπό αυτό, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων: Ενίσχυση της άμυνας για τη δημιουργία αισθήματος ασφάλειας μεταξύ του λαού. Καλλιέργεια της αγάπης κι αδελφοσύνης μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ που δύναται μακροπρόθεσμα να αποφέρει πολλούς καρπούς. Θωράκιση του εσωτερικού μετώπου με την σφυρηλάτηση κοινών σκοπών και στόχων, οι οποίοι να επιδιώκονται από την εκλελεγμένη ηγεσία του Τόπου. Από την πλευρά του ο λαός να συμπαρίσταται και να συμβάλλει δημιουργικά στην επιδίωξη κι επίτευξη των στόχων αυτών. Για τη δημιουργία των προυποθέσεων αυτών απαιτούνται: χάραξη κοινής γραμμής στο πολιτικό θέμα, μέσω του Εθνικού Συμβουλίου, η οποία να διοχετεύεται προς την κοινή γνώμη για προώθηση από όλους και αποφυγή σύγχυσης και διάσπασης του λαού και συγκεκριμένης πολιτικής δράσης στο εσωτερικό.
Όσον αφορά τώρα την εξωτερικήν πτυχή του Κυπριακού, το Εθνικό Συμβούλιο θα πρέπει να διορίσει μια Τεχνική Επιτροπή, στην οποία να εκπροσωπούνται κι όλα τα Κόμματα, για να αξιολογήσει και να εισηγηθεί τις πιο πρόσφορες ενέργειες που πρέπει να γίνουν. Μερικά από τα θέματα είναι: Η αμυντική πτυχή. Είναι δικαίωμα κάθε Χώρας να διατηρεί ένα μίνιμουμ βαθμό αμυντικής θωράκισης, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με μια δύναμη εισβολής και κατοχής μεγάλου μέρους του εδάφους της. Αυτή η αμυντική θωράκιση θα μπορούσε να επεκτείνεται και σε διεθνείς συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας. Θα πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε με τους αρμόδιους θεσμούς της Ε.Ε. σε τί μπορούν να συμβάλουν για να νοιώθουμε ασφαλείς σε περίπτωση που η Τουρκία για δικούς της λόγους αποφασίσει να επεκτείνει την επικράτειά της στην Κύπρο, όπως έκανε το 1974 ή όπως επιχείρησε να κάνει κατά καιρούς (πχ Στροβίλια). Η Ε.Ε. θα πρέπει ασφαλώς να ενδιαφερθεί για την ασφάλεια ενός Κράτους-Μέλους της όταν ενδιαφέρεται να επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας στην περίπτωση της Ουκρανίας.
Το ίδιο θα πρέπει να διευκρινίσουμε και με τις ΗΠΑ, ένα άλλο στρατηγικό μας εταίρο. Ο κίνδυνος του ακραίου Ισλαμισμού αυξάνει και πάλι την στρατηγική σημασία της Ανεξάρτητης Κύπρου. Να μη ξεχνούμε πώς και γιατί ο περιβόητος Κίσινγκερ ανέχτηκε ή δεν απέτρεψε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου, που κατέληξε στην Τούρκικη εισβολή. Η κατάσταση στην Μ. Ανατολή τώρα αναβαθμίζει τη σημασία του ‘αβύθιστου πλοίου’ της Κύπρου, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τη σημασία της Τουρκίας λόγω των ειδικών σχέσεων και της ιστορίας της με το Ισλαμικό Κράτος. Οι Κυβερνητικές κινήσεις για σύσφιξη κι επέκταση των σχέσεων Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Ιορδανίας-Λιβάνου κι αργότερα κι άλλων Χωρών της περιοχής ενισχύουν αυτή την προοπτική, όπως κι οι δυνατότητες συνεργασίας στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ακόμη και στο ενδεχόμενο μεταφοράς τους μέσω Τουρκίας, μια σταθερή και βιώσιμη λύση του Κυπριακού θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προυπόθεση για κάτι τέτοιο.
Πιστεύω πως αν χειριστούμε σωστά τις πιο πάνω συνταγές μπορούμε να φτάσουμε στο ποθούμενο αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα, η σύμπραξη της Κύπρου με τις πιο πάνω γειτονικές της Χώρες θα αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο τη σημασία της σαν Διεθνούς Οικονομικού Κέντρου στην Περιοχή, πράγμα το οποίο θα σημαίνει περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεών της και με πιο απομακρυσμένες Χώρες, που ενδιαφέρονται για την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Δρ Ιάκωβος Αριστείδου